Θα σου πω λίγα λόγια για μας, μα προσπάθησε μη μας παρεξηγήσεις. Εδώ μέσα είναι αλλιώς τα πράγματα, και καμιά φορά, τα σεργιανίζουμε μαζί μας. Εκεί έξω. Έτσι θέλουμε να γίνεται, και καλώς το θέλουμε, αλλά.. Να σου πω για τα εδώ μέσα για να καταλάβεις. 
Περπατάμε με τα μάτια να κοιτούνε μάτια. Όχι πάτωμα, Όχι ταβάνι, Όχι αδιάφορα πίσω σου. Ψάχνουμε κάθε φορά λίγο παραπάνω από εμάς. Όχι ρόλους. Όχι χαρακτήρες. Όχι βιογραφικά.
Ψάχνουμε λιγάκι εαυτούς. Και όχι μόνοι μας. Μεταξύ μας. 
Και αν σου ακούγεται κουλτουριάρικο, τότε μάθε ότι αυτό το κάνουμε παιχνίδι. Δεν είναι ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Ούτε το θεωρούμε σωστό, ούτε έξυπνο, ούτε γαμάτο. Δεν το θεωρούμε καν. Παίζουμε. 
Και παίζοντας θα γελάσουμε ή θα κλάψουμε, θα μιλήσουμε ή θα τραγουδήσουμε, θα τρέξουμε ή θα συρθούμε, θα ψιθυρίσουμε και δεν θα φωνάξουμε. Θα χορέψουμε αλλόκοτα, θα αφηγηθούμε πράγματα αλλόκοτα. 
Εδώ μέσα, παίζουμε αλλά όχι με παιχνίδια. Το βασικό μας παιχνίδι είναι το ίδιο μας το σώμα. Το σώμα τα έχει όλα. Και η λαλιά εκεί είναι. Και η φαντασία εκεί είναι. Το δάκρυ, το γέλιο, το ρέψιμο, οι σκέψεις, οι φωνές, η μελωδία... 
Δεν ξέρω αν αυτό που κάνουμε εν τέλει είναι θέατρο. Σίγουρα δεν είμαστε ηθοποιοί. Περί “ήθους” το προσπαθούμε αρκέτα, δεν λέω. Το πάτωμά μας σίγουρα δεν είναι σκηνή, και οι θέσεις σίγουρα δεν είναι άνετες για τους επισκέπτες μας. Οι επισκέπτες μας, δεν θέλουμε να' ναι θεατές μας. Θέλουμε κάτι παραπάνω. Όπως τότε, μικροί, που παίζαμε. Δεν υπήρχαν παρατηρητές, όλοι παίζαν με κάποιο μαγικό τρόπο στο παιχνίδι μας, και ας μην το γνώρισαν ποτέ τους. 
Είμαστε Φάλτσοι. Από τον πέμπτο στίχο κίολας. 
Και κάναμε πολύ κόπο για να το καταλάβουμε και να το δεχτούμε αυτό.
Και ας μας παρεξηγήσουνε.